احمد محسن پور قادیکلایی یکم اسفند‌ماه سال ۱۳۲۴ در روستای قادیکلا از توابع شهر قائم شهر مازندران به دنیا آمد.از دوران کودکی به کمک پدرش «رحمت» با ساز «للـه‌وا» آشنا شد و بعدها با پیگری مثال‌زدنی ـ که نمونه‌اش در بین انسان‌های روشن‌دل نادر است ـ به نواختن سازهای فلوت و نی‌لبک روی آورد.در سال ۱۳۴۴ وقتی دوستان نزدیکش تصمیم گرفتند که برای او هدیه‌ای بخرند، جز ویلن هیچ چیز دیگری را برازنده این هنرمند جوان ندیدند.
او نیز پس از دریافت این هدیه‌ی ارزشمند، ابتدا مدت کوتاهی نزد «نور محمد طالبی» و سپس کتاب‌های دوره‌ی هنرستان و ردیف صبا را نزد استادان آن زمان آموخت. با این وجود پس از سال‌ها ساز کمانچه را به دلیل محلی بودنش برگزید.
او در سال ۵۳ ـ ۱۳۵۲ عضو گروه محلی رادیو ساری شد و در سال ۱۳۵۴ به ارکستر ملی فرهنگ و هنر مازندران پیوست. سپس در سال ۱۳۵۶ سرپرست گروه موسیقی محلی اداره‌ی فرهنگ و هنر آن زمان شد، که سرپرستی‌اش را تا سال ۱۳۵۷ ادامه داد.او در سال ۱۳۶۴ با وجود نابسامانی وضعیت موسیقی کشور، تصمیم به تاسیس فرهنگ‌خانه‌ی مازندران گرفت تا بتواند به آموزش و اشاعه‌ی موسیقی و همچنین پژوهش درباره موسیقی مازندران و حفظ و نشر آن بپردازد.
احمد محسن پور نقش ویژه‌ای در احیای موسیقی مازندرانی ایفا کرد به طوری که در زمان حیاتش بیش از صد و سی ساعت از موسیقی نواحی مختلف مازندران زیر نظر او گردآوری شد. بخش کوچکی از این ضبط‌ها در سال ۱۳۷۶ در آلبوم «انجمن موسیقی ایران» در قالب شش نوار کاست منتشر شد. او همچنین با بنیان گذاری گروه موسیقی «شواش»در سال ۱۳۶۷ نقش به سزایی در اشاعه موسیقی مازنی در سراسر کشور داشت.محسن پور علاوه بر داخل کشور کنسرت‌هایی را نیز در خارج از ایران در معرفی موسیقی مازندرانی برگزار کرد.
او صبح روز چهارشنبه ۳۰ دی‌ماه ۱۳۹۴ در اثر ابتلاء به سرطان و در سن ۷۰ سالگی دار فانی را وداع گفت.
استاد حسین علیزاده هنرمند سرشناس ایران درباره احمد محسن پور می گوید
زندگی و امید را از محسن‌پور یاد گرفتم. وقتی جنگ آغاز شد منزل و شهر محسن‌پور پناه من بود. از آن دوران صمیمیت ما آغاز شد. هر زمانی که تهران بودم و دلم می‌گرفت و دوست داشتم به زندگی از دریچه امید نگاه کنم، به شمال می‌آمدم و محسن‌پور با آغوش باز من را می‌پذیرفت. لحظات بسیار خوشی با او داشتم. جمعیتی که برای بدرقه او آمد نشان داد که مردم هنوز قدر هنرمند خود را می‌دانند. محسن‌پور زنده خواهد ماند. خدمات او به موسیقی مازندران، دریچه هنر و فرهنگ این منطقه را به روی ایران و جهان باز کرد.
شخصاً تا پیش از محسن‌پور هیچ شناختی از هنر و فرهنگ این منطقه نداشتم. اما از طریق ایشان با این موسیقی به خوبی آشنا شدم. من یکی از بهترین دوستانم را از دست دادم. درست است که دور از هم بودیم. اما هر گاه که تلفنی با او صحبت می‌کردم دلشاد میشدم. و معمولاً اینگونه، کارهای همدیگر را برای هم پخش می‌کردیم. می دانم که او هم من را دوست می داشت…
